Pierwsze czytanie: Je 1,4-5.17-19
Drugie czytanie: 1Kor 12,31- 13,13 
Ewangelia: Łk4,21-30

Drodzy Miłośnicy Słowa Bożego!

W IV niedzielę okresu zwykłego w roku C, Kościół kontynuuje lekturę perykopy ewangelicznej przedstawiającej Jezusa w synagodze w Nazarecie. Po objawieniu zgromadzonym, iż jest On Posłanym przez Boga,  Jezus przywołuje sytuacje, kiedy Bóg posyłał  proroków Eliasza i Elizeusza do osób spoza Izraela. Byli to: wdowa z Sarepty Sydońskiej uratowana od klęski głodu oraz uzdrowiony z trądu Syryjczyk Naaman. Niestety owe wspomnienie wywołało gniew słuchaczy, tak że wyrzucili Jezusa nie tylko z synagogi, ale i z miasta, chcąc strącić Go ze zbocza.

Cóż takiego oburzyło Izraelitów.  Być może to, że Jezus przywołał przykłady pogan, wobec których dokonały się cuda Boże. Czyż to nie Izrael był umiłowanym narodem Jahwe? Owszem był narodem wybranym, ale miłości Boga i jej potęgi nie da się niczym ograniczyć.

Czyż Jezus  idąc po myśli tej logiki nie powinien kierować się np. wykształceniem, powołując Apostołów? Czyż nie najlepsi byliby znający Pisma faryzeusze? A Jezus wybiera jednak nieuczonych rybaków, celnika, czy prześladowcę chrześcijan –  Szawła.  Przyznajmy, że logika Jezusa różni się od naszej, że sieci miłości Bożej zagarniają tych,  w których niezbyt pokładalibyśmy nadzieję.

Jezus więc poprzez rozważaną Ewangelię pragnie nas zapytać czy dzielimy ludzi na godnych i niegodnych Jego miłości, czy wyznaczamy granice Bożemu działaniu i potędze Bożej miłości, czy w nas samych są obszary, które spisaliśmy na straty, bo nie są godne Bożej interwencji?

Poszukując naszych odpowiedzi idźmy w kierunku wskazanym przez werset z Listu do Koryntian: „Tak więc trwają wiara, nadzieja miłość. Z nich zaś największa jest MIŁOŚĆ”. (Kor13,13)