Drodzy Miłośnicy Słowa Bożego!

Podczas adwentowych rorat śpiewamy „Niebiosa rosę spuście nam z góry”. Jest to jak najbardziej adekwatna prośba, jeśli pomyślimy o naszej kondycji duchowej. W ostateczności ową rosą będzie Mesjasz Pan, który zstąpi z nieba i jak deszcz użyźni ziemię i nawilży spragnioną glebę naszych dusz.

Adwent może być dla nas czasem przyjrzenia się, czy w strategicznych obszarach naszego życia przypadkiem nie rozpoczął się lub na dobre rozwija się proces pustynnienia. Jan Chrzciciel jedna z czołowych postaci obecnego czasu liturgicznego na głoszenie potrzeby nawrócenia wybrał właśnie pustynię judzką poprzecinaną płynącą z wolna, niepozorną rzeką Jordan. Oddziaływanie proroka było tak wielkie, iż jak pisze Ewangelista ciągnęły do niego Jerozolima oraz cała Judea i cała okolica nad Jordanem.

 Pustynia stała się dla nich miejscem nawrócenia. Jest to ważna wskazówka dla nas i nasze pustynne obszary mogą doświadczyć mocy i łaski Chrystusowej i tam gdzie na razie ziemia nie wydaje plonu, może rozwinąć się wręcz oaza i ogród na wzór tego z Eden. Adwent może więc na ułatwić drogę do pogłębienia relacji czy też nawiązania jej na nowo z naszym Stwórcą. Eden bowiem to właśnie synonim życia w przyjaźni z Bogiem

 (…)bo trysną zdroje wód na pustyni i strumienie na stepie” (Iz 35, 1).