Drodzy Miłośnicy Słowa Bożego!

Benedykt XVI scharakteryzował stan duchowy człowieka poprzez dwie tendencje. Jedną, która wynika bezpośrednio z tego iż każdy z nas wyszedł z Jego stwórczych rąk, nazwał tendencją prowadzącą do Boga. Drugą – odwodzącą od Boga, spowodowaną dramatem grzechu pierworodnego. Tę właśnie  drugą tendencję można odczytać na kartach Pisma Świętego w wielu obrazach. Jednym z nich są słowa proroka Izajasza, które słyszeliśmy m.in. w pierwszym czytaniu Wielkiego Piątku: Wszyscy pobłądziliśmy jako owce, każdy z nas zwrócił się ku własnej drodze.

Grzech, który odcina nas od źródła życia, może wskazywać i kusić człowieka wizją autonomii i szukaniem szczęścia poza Stwórcą. Uznając w prawdzie doktrynę Kościoła odnośnie kondycji człowieka, wiemy że sami z siebie nie potrafimy rozpoznać co jest dla nas dobre, w sensie dobra prowadzącego do zbawienia wiecznego. Jest jednak Ktoś, komu mogę zaufać. Ktoś kto ukazał mi drogę do życia zawartą w Ewangelii. Ktoś, kto naprawdę sam jest DROGĄ.

Ufając Jezusowi otrzymam światło i zobaczę w sobie tendencję, by pójść własną drogą odwodzącą mnie od życia i będę mógł poprosić Go, by odpowiednio kierował moimi krokami by pójść Jego drogą. Wiara podpowiada nam, że idąc tą drogą, którą jest sam Zmartwychwstały Chrystus, dojdę do celu przeznaczenia i osiągnę życie wieczne. Na kroczenie tą fascynującą drogą składa się tak wiele małych codziennych kroków, często wcale nie łatwych. Wierzę jednak, że Ty ścieżkę życia mi ukażesz, a dobroć i łaska Boga pójdą w ślad za mną przez wszystkie dni mojego życia.