Pierwsze czytanie:  1Sm1,20-22. 24-28
Drugie czytanie: 1J3,1-2. 21-24
Ewangelia: Łk 2,41-52

Drodzy Miłośnicy Słowa Bożego!

• Ewangelia Niedzieli Świętej Rodziny mówi nam coś ważnego o każdej z osób tworzących tę wspólnotę rodzinną. Jezus, Maryja i Józef udają się na pielgrzymkę do Jerozolimy w związku z Paschą. Obowiązkiem mężczyzny Hebrajczyka, było stawienie się przed Panem co najmniej raz w roku, nie było to nakazane w odniesieniu do kobiet. Maryja jednak towarzyszy Józefowi i Jezusowi, który po raz pierwszy ukończywszy 12 lat także jest zobowiązany owym nakazem. W drodze powrotnej  do Nazaretu Rodzice nie mogą odnaleźć Jezusa pośród pątników i wracają szukać Go. Jesteśmy świadkami trudnej sytuacji, nie jedna matka zna uczucie, gdy dziecko znika jej z oczu. Ból, niepokój, zatroskanie natychmiast wypełniają jej serce. Możemy zobaczyć, że podobne uczucia przepełniają Maryję i Józefa, jednak co bardzo ważne oni oboje jednoczą się w poszukiwaniu Jezusa i nie ma pomiędzy nimi oskarżania siebie nawzajem o spowodowanie takiej sytuacji. Józef zdawał sobie przecież sprawę, że pielgrzymka obowiązywała tylko jego i Jezusa, więc Maryja mogłaby słusznie wytknąć mu zaniedbanie czy małą odpowiedzialność za Syna Bożego. Nic takiego jednak się nie dzieje. Przenieśmy się na chwilę do raju i spójrzmy na dialogi Adama i Ewy z Bogiem, po pierwszym grzechu. Adam oskarża Ewę, Ewa węża. Potem te oskarżycielskie tony przewijają się przez całą historię wybrzmiewając w relacjach małżeńskich, rodzicielskich czy wspólnotowych. Józef i Maryja mogą nas nauczyć jak wycofywać się z takich postaw, tak przecież raniących, często podsycanych także przez złego ducha, nie mających nic wspólnego z prawdą. Niech ciężary i trudności życiowe łączą nas we wspólnym poszukiwaniu rozwiązań wzmacniając nasze rodziny więzią miłości i jedności.
• Poświęćmy jeszcze chwilę Jezusowi i jego pierwszemu zdaniu, zapisanemu przez Ewangelistę „(…) powinienem być w tym co należy do mego Ojca”. Ileż razy Maryja przypominała sobie te słowa. Może brzmiały one w jej sercu, gdy Jezus – dorosły mężczyzna opuszczał dom w Nazarecie i jako Rabbi przemierzał piaszczyste, czy kamieniste drogi Galilei, Judei i Samarii. Jego życie, każdy werset Ewangelii potwierdza tę pierwszą deklarację. Nic, naprawdę nic nie było w stanie zmienić azymutu, jakim było dla Niego wypełnianie Woli Ojca. Obyśmy umieli choć w części zaczerpnąć z determinacji Jezusa wypełniania Bożego planu i żyli w posłuszeństwie Bogu, który ma moc dać nam szczęście doczesne i wieczne.