Ewangelia: Łk 15, 1-32  

Radość z nawróconego grzesznika.

 Drodzy Miłośnicy Słowa Bożego!

Do szemrzących faryzeuszy, którzy wytykali Jezusowi, iż przyjmuje grzeszników i jada z nimi, skierował on przypowieści o zagubionej owcy, drachmie i o zagubionym człowieku. Jezus chciał im uzmysłowić, że skoro człowiek raduje się z odzyskanej zguby, to tym bardziej o ileż większa jest radość w niebie się z nawróconego grzesznika.

Któż z nas nie zgubił czegoś wartościowego. Gubimy bowiem rzeczy materialne, ale czy myślimy o tym iż możemy zagubić siebie samych. Czyż nasze myśli słuchając przypowieści o miłosiernym ojcu nie płyną do obrazu Rembranta. Do owego ojcowskiego uścisku, którego doświadcza powracający syn. To miejsce  w ramionach ojca jest naszym domem. Ta miłość stwarza młodszego syna na nowo, jest niczym nowy akt stwórczy. Jeśli ucieczkę z domu porównalibyśmy do grzechu pierworodnego, to powrót jest  przywróceniem synowi wszystkich poprzednich praw, jest odrodzeniem relacji do ojca, jest nadzieją na przyszłość.

Kiedyś znajomy paulin opowiadał piszącej te słowa o pracy na Jasnej Górze. Wie siostra- pytał mnie – z kim najlepiej się rozmawia. Nie- opowiedziałam zaciekawiona.

-Z anonimowymi alkoholikami. Oni naprawdę znają najboleśniej doświadczyli prawdy o sobie.

Było to dla mnie niesamowite i potwierdzające iż radość powstaje u aniołów Bożych z jednego grzesznika, który się nawraca.