Najwybitniejszą postacią naszego Zakonu jest wielka Reformatorka Karmelu św. Teresa z Avila, żyjąca w XVI wieku. Wiek, w którym żyła był czasem reformacji, masowego odstępstwa od Kościoła, profanacji Najświętszego Sakramentu, niszczenia życia zakonnego. Święta Teresa zapragnęła, by karmelitanki bose żyjąc w całkowitym odosobnieniu, zachowując ścisłą klauzurę i prowadząc intensywne życie modlitwy i umartwienia, żyły w samym sercu Kościoła i służyły mu swoją modlitwą: “Celem wszystkich moich pragnień jest, by, skoro Bóg ma tylu nieprzyjaciół i tak niewielu przyjaciół, przynajmniej ci nieliczni byli dobrzy”. Święta Teresa pragnie, by modlitwa była wielkodusznym postępowaniem za Tym, który” tak bardzo nas umiłował”, by nie była “niczym innym, jak rozmową przyjaciół, rodzinną zażyłością z Bogiem, z którym przestajemy w ukryciu, wiedząc, że jesteśmy przez Niego ukochani”.

Opatrzność Boża dała świętej Matce za towarzysza świętego Jana od Krzyża (1542- 1591), czyniąc  go uczestnikiem jej ducha. W Karmelu reformowanym odkrywa ostateczną formę swojego powołania i w 1568r. w Duruelo zakłada pierwszą fundację Karmelitów Bosych.

Doktryna św. Jana od Krzyża jest skoncentrowana wokół osoby  Jezusa Chrystusa. W Drodze na Górę Karmel poucza, że należy zawsze mieć przed oczyma życie Jezusa Chrystusa, nieustannie je rozważać, by umieć Go naśladować i we wszystkich okolicznościach tak postępować, jakby On postąpił. I wszystko, tak radosne jak i trudne, podejmować z miłości do Jezusa Chrystusa. Święty jest wielkim nauczycielem ścieżek, które prowadzą do zjednoczenia z Bogiem. Z przekonaniem mówi nam, ze jedynym środkiem do tego zjednoczenia jest wiara: “Tylko wiara jest jedynym proporcjonalnie najodpowiedniejszym środkiem zjednoczenia duszy z Bogiem… Bóg jest nieskończony i wiara takim Go nam przedstawia. Im większą wiarę ma dusza, więcej jest z Bogiem zjednoczona”.